Vervlogen

De routine brengt geen rust meer. De constante wordt vreemd. Veel vragen, geen antwoorden. Nog meer vragen, nog minder antwoorden. Twijfel. Ik weet niet meer wie ik ben, wat ik wil. Ik herken mezelf niet meer in de spiegel noch het feit dat ik herinneringen heb aan een verleden. Het lijken de herinneringen te zijn van iemand anders. Een spel. Marionnetten bepaald van hoger af. Een wazig vooruitzicht en geen onmiddellijk doel.

Schreeuwen. Heel hard, vanbinnen. Frustratie, onuitgewerkt. Verborgen tranen en oorverdovende stilte. Rare gedachtenkronkeles. Een tikkende klok, zonder doel. Een einde zonder toekomst. Een doolhof vol angstaanjagende uitwegen. Een zwarte ruimte zonder uitleg. Een krioelende stille massa.

Ik loop zonder doel. Ik denk zonder gedachte. Ik doe zonder resultaat. Ik praat zonder boodschap. Ik voel zonder besef. Ik lijk verdoofd, verdoofd door het onwetende. Alle onbeantwoorde vragen maken me lam. Ik wil zoeken maar ben bang om te vinden. Ik wil het resultaat zien maar niet weten.

De massa verblindt me. De massa verkleint me. Ik ben één in een miljoen. Uniek maar hetzelfde. Onbekwaam de herhaling te doorbreken. Gevangen in een kluwen van beloften en verwachtingen. Meegezogen door een nog onbepaald doel.